Pszeniczniak

Dedykowana butelka i szata graficzna (nadrukowana na szkle), która jednoznacznie ma się kojarzyć z żywnością slow food i Polską. Trochę to łowickie, trochę mazowieckie. Całkiem przyjemne trzeba przyznać i wyraźnie skierowane do konsumenta raczej nie polskiego. Choć na nazwie każdy Anglik czy Holender połamie sobie język. W tej kwestii browar z Bielkówka wpisuje się w dobre tradycje zapoczątkowane piwem koźlak. Czy szacie graficznej dorówna smak? Zwłaszcza jeśli weźmiemy pod uwagę obniżające się loty niegdyś wiodącego polskiego browaru? Zaczynamy.

Zapach raczej rachityczny. Ledwie wyczuwalne nuty kwaskowe i może trochę drożdży, raczej tak po aptekarsku wymierzonych. Po przelaniu tę mizerność rekompensuje piana. To właściwie nie piana lecz potężna pierzyna, gruboziarnista i utrzymująca się nieskończenie długo. Wysycenie gigantyczne i trzeba przyznać: trochę tego dobrego za wiele. Kolor jasnożółty idealnie rozpoznawalny w bardzo mętnym płynie. Dość nietypowy to barwa, choć piwa pszeniczne charakteryzują się dość dużą gamą kolorystyczną.

Teraz smak… No jeśli to jest pszeniczniak, to tak jakby ledwie maźnięcie było gotowym Rubensem. A gdzie ta faktura? Gdzie te kolory i nasycenie? Gdzie te obfite kształty. Mamy tutaj wszystko ledwie naszkicowane. Mocno rozwodnione banany, tak samo niewyraźne goździki i podobnie zaznaczone cytrusy. Drożdży raczej nie ma – jedynie z zapachu można wnioskować, że zostały użyte ;) W finiszu coś się pojawia… Co to może być? Chyba coś na kształt… drożdży. Mamy wiec potwierdzenie. W recepturze występują. Co zatem króluje w tym trunku? Już się domyślacie? Oczywiście woda. Smaczna i bez naleciałości, ale od rasowego weizena jednak oczekujemy troszkę więcej niż tylko H2O i aromatów. Nie powiem jest to pijalne i z łatwością wytrąbisz kilka butelek zwłaszcza w upalne dni, ale czy to jest piwo pszeniczne czy tylko erzac? Niestety minimalne opakowanie trochę odzwierciedla minimalne wrażenia zmysłowe. Pały nie ma, ale też lekcja nie została odrobiona.

5.2 vol / C+